Znowu biedronkowo (i marudnie)

Jestem ostatnio wkurzona. Maxymalnie wkurzona. Wtajemniczeni wiedzą o co chodzi. Powiem tylko tyle - ciężko dźwigać na swoich słabych plecach całą odpowiedzialność za ,,wszystko i wszystkich,, starać się, dawać z siebie jak najwięcej a i tak okazuje się, że to nic nie znaczy, to po prostu nic. Szkoda gadać ......... . No i jestem wkurzona bo skurczył mi się czas na moje zachcianki - czyli na robienie tego co lubię, co mnie kręci, co mi sprawia szaloną satysfakcję.

Z tego ,,wkurzenia,, z tej bezradności powstało na szybko takie cosik, taki scrapik choć nie wiem czy tak mogę to nazwać (bo nie jestem scraperką, jestem taki ,,wolny strzelec,, - robię tak jak mi w duszy zagra). Poszła w ruch też w końcu moja nowa wytłaczarka.

Wdzięczny temat - Karolina kocha biedronki.

Na rączce siedziała prawdziwa biedronka (kiedy robiłam zdjęcie) więc przykleiłam teraz na nią taką małą drewnianą.

Zrobiłam cosik i mi ulżyło, pomarudziłam i .... problem i tak pozostał. Czy warto marudzić. No co!!! Czasem trzeba trochę pomarudzić.